Als je mij vraagt om iets over mezelf te vertellen, weet ik vaak eerst niet wat zeggen. Tot ik eenmaal begin, dan ben ik niet te stoppen,
Dus ja, deze "over mij" is best pittig, maar je wilt het hele plaatje, toch?  En anders lees je maar verticaal hé zeg... HA!
Ik ben namelijk niet zo makkelijk in 1 hokje te stoppen. Ik ben een "hummingbird" zoals de schrijfster, Elisabeth Gilbert, het zo mooi omschrijft.
Een hummingbird: iemand met niet 1 maar véél passies.

Het resulteerde in verschillende studies, meerdere jobervaringen én een levensweg met licht én schaduw.
Maar kijk, ik leef nog, en hoe... met de verwondering van een kind, de dankbaarheid zo groot als de Mount Everest,
een warm hart voor ieder die mijn pad kruist en 1 moto: "Why so serious?"

Mijn grootste leerschool? Het leven zelf:



De studies die ik, ondanks mijn moeilijkere jeugd, als zelfstandig student met vlag en wimpel voltooide. Apetrots ben ik daar op!
De mooie herinneringen aan mijn jaren voor de klas als enthousiaste gekke juf, 
De vele jaren op de planken in het amateurtheater, spelen in musicals, zingen in coverbands, dansles geven, noem maar op, mijn 2de thuis.
De droom die ik realiseerde. Mijn eigen speelgoedwinkel. "Villa Kakelbont". Achteraf gezien een wondermooi project.
De geboorte van mijn 2 fantastische dochters, Manou en Jouna. Zo mooi om hen te zien groeien in wie ze zijn.
De 18 jaar samen met mijn steun en toeverlaat Tom.
De innige band met mijn mama en pluspapa(+) ondanks alle zorgen en pijn. Mijn logo van Binnendoor als eerbetoon aan hen.
Op de pauzeknop drukken in 2018 en resoluut kiezen voor mezelf. Zelfliefde. Rust. Ademruimte. Helen. Warmte. Oprechte verbinding. Stilte.
Mijn leven in eigen handen nemen en kiezen om opnieuw te gaan studeren. Beste beslissing ooit.
Opnieuw volle bak gaan voor het ondernemerschap, als levenskunstenaar, met als missie: mensen helpen floreren!
Met een bang hartje en kak in de botjes, ook dat is ondernemen, maar het "springen" kan ik toch niet laten dus gaan!!
Voor altijd een beetje Pipi Langkous.




De scheiding van mijn ouders: ze gingen uit elkaar toen ik 3,5 jaar was. Mijn zus was nog geen jaar oud.
Het opgroeien zonder mijn zus. De rechter wees haar toe aan mijn papa en dus werden we uit elkaar getrokken. (heel kort door de bocht gezegd)
De heftige jeugdjaren: ze stonden grotendeels in het teken van "zorgen voor mijn mama met zware psychische problemen" ontstaan na onverwerkte trauma's. Gelukkig had ik toen mijn superheld pluspapa om dat samen mee te doen. Ik ben hem zo dankbaar dat hij ons niet in de steek heeft gelaten. Pas na mijn 29ste ging het beter met mijn mama.
Mijn gefaalde onderneming: Villa Kakelbont moest noodgedwongen sluiten.Een torenhoog schuldgevoel en serieuze financiële zorgen tot gevolg. 
(Het complete verhaal kan je trouwens beluisteren in de podcast van Bruto Nationaal Geluk)
Terug rechtkrabbelen: maar door jarenlange chronische stress de diagnose fibromyalgie opgeplakt krijgen.
Het onverwachte overlijden van mijn biologische papa in 2016: en de oude pijnen die daarmee werden blootgelegd voor mijn zus en mij.
Mijn burn-out: en de grote vraag, wie ben ik nu eigenlijk en wat loop ik hier te doen? Die tsunami aan emoties had ik niet zien aankomen.
De strijd tegen kanker, tot 2 keer toe zelfs, van mijn allerliefste pluspapa. Een strijd die hij jammer genoeg verloor op 14/3/2021.