_edited.jpg)
Het is 3.00u. Midden in de nacht.
Ik kan niet slapen, mijn maag doet lastig en mijn hoofd slaat op hol.
Buiten regent het, met bakken valt het hemelwater naar beneden.
Ik luister naar het getik op onze veluxen want we slapen nog steeds op onze zolder.
Maar da's een ander verhaal.
Ik kan NIET slapen... en hoe harder ik probeer, hoe minder het lukt.
Ik merk dat ik mijn lieve wederhelft met mijn gewoel ook niet echt een goede nachtrust bezorg.
Sorry lieverdje...
Ondertussen ken ik mijn brein al wel... de ambetanterik. Hij slaat op hol.
Maar de laatste tijd gaat het beter. De angsten poppen niet meer zo vaak op en het gebeurt nog zelden, in de laatste weken dan toch, dat ik mijn eigen brein hoef te sussen met zelfcompassie en vertrouwen. Joepie, ik krijg het eindelijk onder de knie. Wat mijn brein, als het in overdrive schiet, nodig heeft. Ik luister ernaar, met liefde, met mildheid en praat ertegen alsof hij mijn beste vriend is.
En dat is hij ondertussen wel, meer en meer. Mijn brein, mijn vriend. Allé, vriendjes, want mijn brein bestaat uit 4 delen, 4 karakters als het ware. Boeiende materie. Onderbouwd met wetenschap.
Misschien moet ik daar ook eens over schrijven. Wat denk jij?
Ik wil leven!
Maar vannacht is het anders, het is geen angst, ik hoef niet te sussen, nee, ik wil verkondigen, uitschreeuwen, delen, leven... Ik wil leven.
Een onophoudelijke stroom van ideeën, gedachten, beelden en woorden flitsen door mijn hoofd.
En muziek.
Ja, er is muziek. Er is wel vaker muziek in mijn hoofd, maar nu klinkt het oorverdovend en ik vind het niet eens erg. Ik zing luidkeels mee, allé ja, in mijn gedachten althans. Het is tenslotte nog steeds midden in de nacht.
Zou de maan er voor iets tussen zitten, of dat webinar dat ik zag?
Misschien is het wel het feit dat ik naar "Andermans zaken" keek met Kamal over KiKt.
Of het feit dat mijn jongste zo zalig in het leven staat. Alles omarmend. Ja, zelfs die isolatieweek en Corona.
Hoe ze dat deed, bewonderenswaardig. Geen enkele keer heeft ze geklaagd. Haar kamertje, haar veilige thuishaven. Ze heeft er geslapen, gegeten, geknutseld, getekend, gedanst, gezongen, ge-whattsapped (als dat al een woord is), geleefd en ze bleef positief creatief.
Misschien is het wel omdat het het jaar van de tijger is en ik een tijger ben in de Chinese horoscoop.
Of misschien is het wel omdat ik meer en meer inzicht krijg in mijn eigen zingeving.
In mijn missie, in mijn zijn.
Ik probeer er vat op te krijgen. Mijn hoofd... het barst bijna.
Ik zie plannen, woorden, richtlijnen, lachende gezichten. Ik zie verdriet en knuffels, ik zie warmte, ik zie leven. SOK! Hé, daar ben je weer!
Ik WIL schrijven!
Na anderhalf uur kan ik niet meer, het is ondertussen 04.30u
Het regent nog steeds.
De drang om op te staan is te groot geworden en dus sluip ik uit bed.
Als een dief in de nacht pluk ik mijn badjas van mijn kledingrek, trek 2 verschillende sokken aan, die toevallig op de grond liggen en ga de kamer uit, de trap af. Hij kraakt. Luid. Maar er is wellicht niemand die het hoort. Gelukkig.
En dan voel ik het, zo hard, zo fel, zo lang geleden.
Ik wil schrijven.
Ik nestel me in de zetel met een dekentje, klap mijn pc open en hier zit ik dan.
Woorden vloeien, zomaar, uit het niets.
Ik wil schrijven. Het is ontzettend lang geleden dat ik nog wou schrijven.
Alsof ik ontwaak uit een wel 100-jarige slaap.
En ik besef wat er al die tijd heeft gespeeld.
Het vuur gedoofd
Het vuur was gedoofd, num, verdoofd, verdwenen.
Motivatie nul comma nul.
En moe, zo moe, elke dag opnieuw.
't Zal aan mijn eten liggen, of aan mijn boosterprik.
't Zal aan het seizoen liggen, nood aan lente en zon.
Wellicht heeft mijn fybro er ook wel mee te maken. Maar dat heb ik al meer dan 10 jaar.
Ik moet meer bewegen, klopt. Maar als ik dat doe dan ben ik NOG "moeder" ha, sorry, ik vind dat een leuke woordspeling. Want ja, ik ben ook moeder ;)
Ik ben ALTIJD moeder, en ook MOE-der.
Moe ja, maar niet num, niet ongemotiveerd, niet onverschillig, niet wel willen maar het gewoon niet doen. Dat was er nog niet.
De MOE-d, ja jongens, ik ben op dreef wi, ontbreekt mij.
Ik word er zelfs MOE-deloos van.
Rouw als mist in je hoofd
Ik zoek geen excuus. geen zelfmedelijden, geen slachtofferrol die ik wil aannemen.
Ik wil vooruit, maar het is alsof er een mist hangt, in mijn hoofd.
In mijn lijf, in mijn leven.
Die mist heet ROUW.
Rauw is het wel degelijk, rauw en koud, eenzaam en hartverscheurend.
Op rouwen staat geen tijd, je kan jezelf niet ont-rouwen, hoe graag je dat ook zou willen.
De enige weg is erdoor. En die weg is mistig, verwarrend en pijnlijk.
Oh, ik leerde ze wel hoor, de rouwcurve met al zijn "stappen".
Maar het rare is dat ik ze niet doorloop zoals ik ze "geleerd" heb. Integendeel.
Ik ben niet in ontkenning gegaan, nog in kwaadheid, niet emotieloos.
Wel in angst en zorg, zorg om mijn mama gebaseerd op vroegere trauma's maar zelfs die heb ik kunnen counteren door mijn ondertussen expertise in veerkracht en positieve psychologie.
Maar wat ik niet zag aankomen, was de impasse en de apathie die rouw ook meebrengt.
Ik wist het wel, maar had misschien gedacht dat ik dat ook wel eventjes snel ging doorlopen.
WRONG!!
Er staat geen tijd op je rouwproces, er even "snel" door, vergeet het.
Het heeft me ook nog eens doen inzien dat het rouwproces voorgesteld door Dr. Elisabeth Kübler-Ross (1926 – 2004) echt niet meer van deze tijd is.
Ze heeft deze vijf fasen (ontkenning, boosheid, onderhandelen, verdriet/depressie, aanvaarding) ontdekt in het werken met mensen die op sterven liggen. In de palliatieve fase dus. En dat is terecht een fase. Van de palliatieve fase ga je naar de terminale fase en uiteindelijk ga je dood. Fases geven dus een lineair proces aan en suggereren dat de rouw op een gegeven moment over is na de laatste fase. Daarnaast wordt door de gebruikers van deze fasen vergeten dat die ontdekt zijn in de palliatieve fase en dus niet één op één over te zetten zijn op andere vormen van verlies en rouw. Ik zit niet in een palliatieve fase. Ik ga niet dood, allé, ooit wel hé, maar nu nog niet. Dus die rouwfases werken anders in de praktijk. Meer zoals dit:
Rouw verhoogt onze capaciteit om lief te hebben (Otto Kernberg)
Ik koester alle mooie momenten die er zijn geweest, ik ben ontzettend dankbaar voor de man die mijn papa was. We hadden een enorm hechte band, nog hechter dan ik ooit besefte. En dat maakt het net nog pijnlijker. Ik heb een plekje in het bos waar ik, als ik dat wil, elke dag naartoe kan.
Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn, nooit meer.
Toen mijn papa nog maar een paar maanden overleden was, keek ik, samen met Tom, mijn fantastische werderhelft naar een serie op Netflix. "After Life".
Ik heb de eerste aflevering zelfs niet eens uitgekeken. Ik kon het niet. Het trok op niks, naar mijn idee.
Teveel gevloek, teveel negativiteit, teveel bullshit. Nope, niks voor mij.
Maar hey, ik ben ook maar een mens.
Dat besefte ik des te meer toen ik "Normal People" zag op Canvas.
Normal People
Tom was gaan fotograferen en ik had positieve recensies gelezen over deze serie, dus ik dacht: Ideaal!
Ik ben totaal geen bingewatcher, kijk zelden echt TV, maar deze serie trok me en raakte me heel diep.
Ik kon niet stoppen met kijken.
Een prachtige serie gebaseerd op het boek van "Sally Rooneys" over "Normal People."
"In de serie volg je net als in het boek het on-off-liefdesverhaal van twee tieners in het kleine fictieve stadje Carricklea in het westen van Ierland. De Ierse acteur Paul Mescal (24) speelt de onzekere Connell Waldron, een populaire sportman met ontluikende angststoornissen. Connell valt voor Marianne Sheridan, pijnlijk gevoelig gespeeld door de Engelse actrice Daisy Edgar-Jones (21). Marianne is een intelligente loner uit een rijke familie die in het landhuis woont waar de moeder van Connell de vloeren schrobt. Dat verschil in sociale rangen zorgt voor heel wat spanning tussen beide personages. Hun overeenkomsten - hoe belezen ze zijn en hun nieuwsgierigheid naar de wijde wereld - worden ondermijnd door hun absolute onvermogen om op kritieke momenten met elkaar te communiceren, wat leidt tot hartverscheurende misverstanden."
Bron: De morgen
Toen ik het aan Tom vertelde hoe mij dit had geraakt, hoe herkenbaar het is. Hoe je ziet hoeveel mensen "strugglen" , nu nog zoveel meer door "je weet wel wat".
Hoe jammer ik dat vind, dat er zo weinig begrip is in deze maatschappij die vooral gericht is op het individu en prestatie.
Hoe hierdoor zoveel eenzaamheid is en miscommunicatie. Hoe we vergeten wat "oprecht verbinden" is en hoe fijn dat kan zijn. Hoe we ons schamen en maskers opzetten. Maskers die loodzwaar wegen en ons uiteindelijk kraken. Alles is zo "serieus" . We vergeten hoe fijn het is om te "spelen".
En toen zei Tom: "Je moet echt nog eens naar "After Life" kijken.
And so we did. Samen.
Nadat we zondag een early bird wandeling hadden gemaakt waar ik overweldigd werd door de pracht van de opkomende zon. Hoe ik me tegelijk intens gelukkig én geëmotioneerd voelde door zoveel schoonheid. Hoe ik stond te springen als een klein kind vol verwondering.
Hoe ik wou dat iedereen dit mocht aanschouwen. Hoe dankbaar ik was dat ik dat mocht.
Ik leef!
Het ideale moment om die "After Life" nog eens bij zijn nekvel te pakken.
Ik wou het wel een tweede kans geven.
"Een schrijver voor een krant probeert de dood van zijn vrouw te verwerken. Hij verandert in een norse man om zo de mensen die hem willen helpen op een afstand te houden."
Bron: Netflix
Het kwam binnen, het kwam verdomd hard binnen, maar niet zoals de vorige keer.
Het werkte helend, zo helend.
De serie is FE-NO-ME-NAAL op alle vlakken. Ricky Gervais, die het schreef, is een held.
Zo rauw, zo puur, zo mooi, zo ontroerend, zo herkenbaar, zo grappig, zo sarcastisch, zo zwart, zo wit, zo kleurrijk, zo oprecht en zo menselijk.
Elk personage is zo summier uitgewerkt, de details zo subtiel of net vingerdik zichtbaar.
Geen enkel taboe wordt er uit de weg gegaan, geen verbloemingen, de rauwe waarheid en toch zo wonderbaarlijk mooi.
Het bracht Tom en mij nog dichter bij elkaar. We hebben samen gelachen en gehuild, elkaars hand vastgehouden en losgelaten. Zonder woorden begrepen we elkaar, meer dan ooit. Wij 2 samen.
Trust the proces
Nu begrijp ik ook waarom ik de eerste keer niet kon kijken.
Ik was er gewoonweg niet klaar voor.
Er is wel degelijk een rouwproces, alleen is het volgens mij niet voor iedereen gelijk.
Wij zijn ook niet allemaal hetzelfde en rouw is voor iedereen anders.
Het gaat om de balans tussen het verlies, herinneringen, verleden en het herstel, leven zonder …, toekomst. Het element van de hechting komt daar ook nog bij. Want hoe je gehecht bent in het verleden zegt iets over jouw rouwen in het heden, het zoeken naar die nieuwe balans. Of het nu gaat om het verliezen van een geliefde, of een job, een winkel of een huis, een zekerheid, een comfortzone. Rouwen na een scheiding, een ziekte, een burn-out want ja ook daar kan je rouwen, een nieuwe richting in je leven, noem maar op.
Je zal nooit meer helemaal hetzelfde zijn. Die nieuwe identiteit vraagt tijd.
Het vinden van je balans ook.
Rouw wordt in onze samenleving en gezondheidszorg nog te veel gezien als een geheel van onaangename reacties, klachten en symptomen (lichamelijk, emotioneel, mentaal) die – liefst in een zo kort mogelijke periode – moeten worden aangepakt, verwerkt, opgelost of een plaats gegeven.
Rouwen is geen eindpunt maar een dans.
De pijn blijft, soms op de voorgrond, soms op de achtergrond.
Rouwen is heen en weer kunnen bewegen
tussen afstand en nabijheid,
tussen confrontatie en vermijding,
tussen stilstaan bij het verlies en het leven weer reorganiseren,
tussen uit elkaar halen en weer in elkaar zetten,
tussen invouwen en ontvouwen,
tussen leven zonder en leven mét
Johan Maes
Ik geloof wel dat we de littekens die rouw met zich meebrengt met liefde kunnen omarmen en dat je in staat bent jezelf te helen op je eigen tempo.
Zodanig zelfs dat je veerkrachtiger in je eigen leven kan staan. En dat je kan schitteren als nooit tevoren.
Ondernemer met een hart
Misschien net daarom dat zoveel mensen mijn pad kruisen waar nog onverwerkt trauma zit, verdriet, rouw, waar er met de hechting iets mis is gelopen.
Mensen die aan het begin staan van een nieuwe identiteit. Dichter bij zichzelf willen blijven maar niet weten hoe. Ze weten alleen dat ze "zo" niet meer verder willen.
Mensen die, zonder het zelf te beseffen, een rouwproces doormaken. Nood hebben aan lichtpuntjes om net niet te blijven hangen in die impasse of apathie.
Daar wil volgens mij trouwens niemand in blijven hangen, toch?
Maar hoe geraak je dan naar "the hidden gift", jouw gouden licht.
Naar loslaten, nieuwe plannen smeden, zingeving, persoonlijke groei en zelfreflectie om uiteindelijk thuis te komen bij jezelf.
Je hoeft het niet alleen te doen
Nu besef ik meer dan ooit dat dit mijn persoonlijke zingeving is.
Ik ben je coach binnendoor, je gids, je PAL, je buddy, tot de mist op jouw pad verdwijnt en de zon terug schijnt aan de horizon.
Tot jij gaat dansen en opnieuw kan hechten, met jezelf en met anderen.
Tot jij weer voelt dat je leeft, jezelf kan zijn, zijn...
Waarom zou je dan voor mij kiezen?
Omdat ik al veel verschillende rouwprocessen heb doorlopen, omdat ik weet hoe het voelt, omdat ik in staat ben je te helpen, oprecht en met heel mijn hart.
Omdat ik naar rouw en het leven kijk met een positieve visie.
Omdat ik WEET dat jezelf graag zien, jezelf de tijd geven, jezelf koesteren ook in je diepste duisternis van cruciaal belang is om de volgende stappen te kunnen zetten.
Omdat ik weet hoe ik je sterktes kan laten groeien en je valkuilen blootleg.
Omdat ik weet hoe je denkpatronen kan doorbreken.
Omdat ik weet wat "leven" is in al zijn schoonheid én lelijkheid. Omdat de dieperik induiken leidt tot een voller en lichter leven gesteund door de kracht van de positivologie, waarderend coachen en floreerkunde.
Maar bovenal omdat ik een SOK ben die graag speelt en danst en mijn levensmoto heel duidelijk is: "why so serious?"
En dan zul je zien. Ook jij bent GOLDEN!