Een uurtje in de natuur, inzichten om te delen.

Gisteren ging Manou, mijn "dans" dochter van 14 naar Kamata Jazz in Anderlecht. Ze ging er een hele dag dansworkshops volgen. Contemporay, modern, jazz,...

Aangezien dat van bij ons toch wel een klein uurtje rijden is, twijfelde ik een beetje wat ik dan nog ging doen. Reed ik direct terug of bleef ik in Anderlecht/Brussel hangen. Mijn eerste idee was om naar een vriend te gaan, catch up time, maar die vertoeft momenteel in München... Mijn 2de idee was om eens langs te gaan in de Coaching school, Nova Terra waar ik heel wat uurtjes heb versleten in het laatste anderhalf jaar. Soms zijn er ook weekend classes, maar deze keer dus niet. Geen levende ziel te zien. Nu ligt deze school tegenover het prachtige "Ter Kamerenbos". Meestal begonnen de coaching dagen vrij vroeg 's morgens en had ik 's avonds niet altijd de puf meer om nog te gaan wandelen. Maar nu was het dus het uitgelezen moment. Ik had mijn wandelschoenen en drinkfles toch bij , het was gestopt met regenen en ik had dus geen enkel excuus meer om het niet te doen.

Ik parkeerde mijn auto, trok mijn schoenen aan en ging op pad. Hoe lang en waarheen ik ging wandelen, ik had geen idee... Ik heb mijn gevoel gevolgd, en ook wel de wandelpaadjes ;) In dit gigantisch bos zijn er speciale ruiterpaden, fietspaden en wandelpaden. Dat maakt dat je in alle rust kunt genieten van de natuur en eigenlijk maar af en toe anderen op je pad tegenkomt. Ik vind dat heerlijk. Die stilte om me heen. Af en toe kwam de zon eens piepen. Ik bedankte ze voor haar prachtige stralen en hoe ze het bos in 1 oogwenk doet veranderen van sfeer en kleuren is een wonder. Groen wordt plots zoveel intenser, bruin krijgt een gouden tintje. Zalig...

Er staan heel wat oude bomen, hele hoge bomen, hun takken ruisen in de wind... Je ziet ook dat de storm er lelijk huis heeft gehouden, nu, maar ook vroeger. Afgebroken takken, omgevallen bomen blijven er liggen en vormen een nieuw onderdeel van het bos. Zwammen en mos vinden er hun thuis en die omgevallen boom ondergaat eervol zijn nieuwe bestemming. Zijn tweede leven als het ware.

Het deed me stilstaan bij ons eigen leven. Hoe we soms, door omstandigheden, plots een nieuwe identiteit krijgen. Je wordt mama, je verliest een ouder, of je partner, je kind, je wordt ziek, je wordt ontslagen of gaat op pensioen, je kiest voor een nieuwe richting, een nieuwe job, je gaat scheiden, je raakt in een burn-out, bore-out,... Allemaal stappen bewust of onbewust, zelf gekozen of onverwachts die ervoor zorgen dat we onszelf soms wat verliezen of moeten wennen aan de nieuwe situatie. Voor de één gaat dat al veel makkelijker dan voor de ander. De één verwerkt het graag alleen, in stilte, de ander heeft nood aan ondersteuning, maar heel vaak uiten we die gedachten niet. Hoe moeilijk is het niet om hulp te vragen, om te zeggen wat je écht voelt zonder onmiddellijk overladen te worden met tips en trics en mensen die "het" ook hebben meegemaakt en zeggen wat je moet doen. Allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar heb je daar op dat moment echt behoefte aan? Wil je liever cocoonen, wil je een helpende hand, wil je alleen of net niet. Wil je iemand die luistert, zonder oordeel, naar jouw verhaal, zonder aan dat van zichzelf te denken. Iemand die meevoelt met je en gelooft dat jij het antwoord op al je vragen eigenlijk al weet. Iemand die je eens laat razen, huilen, en zegt dat het best ok is om al deze gevoelens te hebben en ze te ventileren, los te laten. Dat je dan pas kunt zijn. Opkroppen heeft geen enkele zin. Het vreet bakken energie en net die energie heb je nu nodig om aan die nieuwe identiteit te wennen. Iemand die je de "juiste" vragen stelt zodat je weer verder kan, nieuwe inzichten krijgt en beetje bij beetje je pad weer vindt. Ik ben de coaches van Nova Terra en in het bijzonder" Feryal" heel dankbaar voor de vele inzichten die ik kreeg en die ik nu kan inzetten vanuit mijn eigen zijn om anderen te helpen als Life Transition Coach, Sprinkler of Kindness, Talent Chaser en Smile Teacher.

Op dat kruispunt in je leven is het belangrijk om dicht bij jezelf te kunnen/mogen zijn. Te voelen, te ademen, los te laten. En ook al klinkt het misschien bizar. Het is ok om niet te weten. Niet te weten wat er komt, hoe het zal zijn en wat het ook zal worden. Dan even uit je hoofd weggaan en zakken in je hart en buik, zorgt er vaak voor dat we toch weer nieuwe mogelijkheden zien, die we eerst niet zagen. Wat lukt wel nog, hoe klein het ook is, kan een sprankeltje hoop bieden om die weg in te slaan. Deze die jij en alleen jij kiest.

Toen ik daar aan het wandelen was, in een giga-bos waar ik nog nooit was geweest, heb ik mij voorgenomen om vooral te ademen, te zijn en te voelen. En het was alsof mijn hart het wist waarheen, ook toen ik het kruispunt tegen kwam, wist ik zonder twijfel welke weg ik ging kiezen. Het bracht me langs mooie paden, waar ik geen mens tegenkwam, waar ik verplicht werd te veranderen van route door een omgevallen boom, waar ik de sereniteit en het verdriet voelde bij het monument van 32 bomen speciaal gepland voor de slachtoffers van de aanslagen in Maalbeek en op Zaventem met als opschrift: "Elke boom is het levende symbool van vrede en hoop" (Wangari Maathai). Dat doet toch iets met een mens.

Na een uurtje kwam ik terug bij de auto aan. Longen gevuld met verse lucht, dankbaarheid voor zoveel moois, oprecht genoten van de fluitende vogels en blij met de mooie boodschap die in mos op een boom "geschreven" stond. Ik gaf het als een compliment aan mezelf op deze "complimenten dag". Je hebt een hart van "hout." Als je het niet op z'n West Vlaams" zegt, klinkt het precies zoals ik het echt bedoel ;)