Jezelf toestaan om te groeien... hoe moeilijk kan het zijn...

Vandaag mocht ik een heel bijzondere dame ontmoeten, wat een gelukzak ben ik toch.

Om mensen op mijn pad te mogen ontvangen waar ik een stukje mee mag wandelen, waar ik van mag leren, waar ik mag naar luisteren. Mensen die ik mag ondersteunen in hun "groeiproces", in het bewandelen van hun pad, in het vinden van zichzelf.

Ik ben er zo dankbaar voor, tot tranen toe zelfs. En wat een rust brengt het me, dit gevoel. Het is thuiskomen,...

Het doet me stilstaan bij de dingen die ik heb, in mij. Het gevoel dat ik daarop mag vertrouwen. Dat ik goed genoeg ben omdat ik mezelf toesta om goed genoeg te zijn. Om mezelf graag te zien.

Voor mij meer en meer vanzelfsprekend, en meer en meer een natuurlijk gevoel...

Innerlijke rust....

Maar hoe doe je dat dan, hoe krijg je dat? Die innerlijke rust...

Door te groeidenken, door te blijven leren, door "open" te zijn...

Ons brein is namelijk neuroplastisch. In staat dus om steeds nieuwe verbindingen te maken.

Zelfs tot op hoge leeftijd (joepie!!, Ik kan nog eventjes doorgaan met groeien) ;)

En toch heb ik een tijdje het gevoel gehad dat ik ter plaatse bleef trappelen.

Een tijdje,... wat zeg ik, toch best wel een paar jaar.

Ik zag het niet, kon niet omdenken, bleef hangen in "mijn verhaal" en kon het nog niet zien als "een hidden gift." Soms is dat gewoon zo, moet je dat rouwproces door, trauma verwerken...

En ondertussen ben je vaak veel te hard voor jezelf. Zo hard dat het nog zoveel zwaarder wordt.

Je ziet niet meer wat je al bereikte, je ziet niet meer waar je trots op mag zijn, je ziet niet meer wat je in het verleden "wel" al "goed" hebt gedaan, je hoort "mooie" woorden niet meer en je hebt een hekel aan "de goede bedoelingen" van die anderen...

Maar weet je, ook achter die donkere wolken schijnt de zon. En eigenlijk weet jij dat ook wel...

Je kan het omdraaien, er is namelijk altijd iemand die je daarbij helpen kan.

Suprise... Dat ben jij!!!

Ok, misschien met wat extra hulp, een luisterend oor, een warm hart,...

Maar groeidenken start vooral bij jezelf. Als jij gelooft dat je brein nog kan blijven ontwikkelen, als jij gelooft dat je nog dingen kunt leren en veranderen, als jij gelooft dat je nog kunt groeien dan heb je de eerste stap al gezet.

We willen zo graag gewaardeerd worden door anderen... Maar als we nu eens zouden beginnen met onszelf wat meer te waarderen... Te kijken naar wat WEL goed gaat, onszelf eens een compliment te geven, trots te zijn op wat we al bereikten.

Moeilijk? Wie zegt dat het makkelijk ging zijn ;) Confronterend? Oh, jawel!

Verrijkend? Helemaal! De moeite waard? Duizend maal Jaaaaaaa!!!

Er is niks leuker dan groeien, niets mooier dan jezelf toe te staan die oogkleppen af te zetten, een nieuw verhaal te schrijven of een vervolg te breien aan een bestaand verhaal maar dan vanuit een ander perspectief.

Er is niets mooier dan die eerste zonnestraal na een regenbui...

En nu is het aan jou:

Liefs, Isolde x0x0x